„Najczęściej padającymi słowami w postholokaustowej terminologii są: «nie wrócił», «tam», «stamtąd», «został», «złapali go», «zabrali». Określenia te są adekwatne również do historii życia mojego ojca. Jest on jest jedną z niezliczonych osób, które po drugiej wojnie światowej «zostały tam», «nie wróciły», i od tego czasu ich los pozostaje tajemnicą. Miejsce i okoliczności śmierci mojego ojca, a w gruncie rzeczy samo pytanie, czy rzeczywiście zginął, pozostają bez odpowiedzi. Był człowiek, lecz już go nie ma. Jego historia – nigdy dotychczas nieopowiedziana – została ukryta przede mną przez najbliższych mi ludzi, w ich mniemaniu dla mojego dobra. Wyłączenie ojca z mojego życia nie było jedynie pustą, milczącą i pozbawioną znaczenia nieobecnością. Jego brak, brak informacji o nim stał się brakiem tożsamości – elementem namacalnym i istotnym, który musiałam jakoś wyprostować, aby w móc podążać swoją ścieżką”.
Z zapartym tchem przeczytałem książkę Miriam Romm Strusie pióra. Jest to wzruszająca, piękna i pasjonująca historia o utracie i poszukiwaniu tożsamości w okresie hitlerowskiego piekła. W Polsce wciąż żyją tysiące Żydów, których spotkał podobny los, niewielu spośród nich udało się wrócić do korzeni.
Prof. Szewach Weiss, b. przewodniczący Knesetu, b. ambasador Izraela w Polsce
Urodziłem się w Krakowie i znam tu prawie każdy dom i każdą ulicę, które Miriam Romm opisuje w swojej książce. Na próżno szukam w mieście znajomych twarzy. Z żydowskiej przeszłości nie pozostało tam wiele i jest to tragiczne. Miriam Romm pisze o poszukiwaniu śladów własnego ojca. Dla każdego, kto interesuje się historią Żydów w Polsce, jest to książka obowiązkowa.
Naftali Lau-Lavie, dziennikarz i dyplomata
