Od pierwszych wierszy poetyckie i surrealistyczne obrazy Lipskiej proponują niezwykłe zestawienia, stawiając na równi rzeczywistości na ogół nie do pogodzenia, pozornie obce sobie
nawzajem. Dzięki swojej oryginalności przełamują wszelkie schematy myślowe i wywołują uczucie zagubienia, podważając i zaprzeczając każdej pewności. Zdrowy rozsądek zostaje wywrócony do góry nogami, podczas gdy z nową siłą wyłania się nowa wizja świata, filtrowana przez język który tworzy poetycki wszechświat pełen analogii, metafor, paradoksów i frazeologizmów, stosowanych poprzez przesuwanie lub wymuszanie ich znaczeń i umieszczanie ich w osobnym kontekście. W tej rzeczywistości przedmioty i rzeczy dematerializują się i zyskują duszę, podczas gdy idee, uczucia i emocje nabierają ciała, stają się konkretne, obdarzone ludzkimi cechami, w wirze wzajemnych i niespodziewanych przenikań. Jako figury niemożliwego i niekonwencjonalnego, te liryki stanowią traumatyczne zerwanie z wszelką strukturą czy ochronną barierą sensu i demaskują złudzenia możliwych oczyszczających katharsis oraz jakiejkolwiek wizji spójności i ciągłości. Jak w projekcie rzeczywistości wirtualnej, przenoszą czytelnika do równoległego wymiaru, w którym można interagować wyłącznie za pomocą narzędzi poetyckiego słowa i wyobraźni – potężnych instrumentów naszego świata, jedynego i nieuchwytnego.
Fin dalle poesie dell’esordio, le immagini poetiche e surreali di Lipska propongono accostamenti inconsueti, mettono sullo stesso piano realtà di solito inconciliabili, apparentemente estranee l’una all’altra che, con la loro originalità, forzano ogni schema mentale e provocano una sensazione di spaesamento che mette in discussione e contraddice ogni certezza. Il senso comune ne esce stravolto, mentre emerge con vigore una nuova esperienza del mondo, filtrata da un linguaggio che tesse un universo poetico ricco di analogie, metafore, paradossi e fraseologismi utilizzati spostando o forzando il significato e inserendoli in un contesto a sé stante: in questa cornice gli oggetti, le cose si smaterializzano e assumono un’anima, mentre le idee, i sentimenti, le emozioni acquistano corpo, divengono concreti, dotati di qualità umane, in un turbine di contaminazioni reciproche e inaspettate. Figure dell’impossibile e del non convenzionale, queste liriche rappresentano la rottura traumatica di ogni assetto o barriera protettiva di senso e smascherano gli inganni di possibili catarsi redentive e di qualsiasi universo di coerenza e continuità. Come in un progetto di realtà virtuale, trasportano chi legge in una realtà parallela in cui interagire usando i soli dispositivi della parola poetica e dell’immaginazione, potenti strumenti del nostro mondo, unico ed inafferrabile.
