Anabaza, Wygnanie, Susza – trzy wielkie poematy, trzy epoki, połowa stulecia…
Język Saint-Johna Perse’a jest językiem jedynym w swoim rodzaju. Uznając jakby zwykłe środki poetyckiej ekspresji za niewystarczające, Saint-John Perse tworzy nowy język, w którym słowa, wyprowadzane ze swych pierwotnych, etymologicznych korzeni, używane są często nie tyle ze względu na ich znaczenia, co przede wszystkim na zdolność tworzenia ech, wzbudzania alikwotów, często nawet z uwagi na sam kształt graficznego zapisu. Budowane z nich zdanie układają się w muzyczne kadencje, tworzą harmoniczne spiętrzenia, pulsują rytmem tańca, marsz wojowników, świecą magnetycznym lśnieniem zaklęcia lub kłębią się w wirze słów-obrazów, wędrujących przez strofy poematu jak miraże po obrzeżach pustyni.
Z Posłowia Adama Wodnickiego
