Olga Titkow-Stokłosa dużo podróżowała, fotografowała i… pisała wiersze.
Swój Świat zatrzymany w fotografii pokazała na kolejnych wystawach.
Słowem dzieli się po raz pierwszy – w debiutanckim tomiku wierszy.
Wiersz i zdjęcie rodzą się w tej jednej chwili przypadku i jasności.
Poezja Olgi Titkow-Stokłosy jest cicha. Zbliża się do szeptu. Ale przecież szept jest najbardziej słyszalny, bo mieni się wielością intonacji, znaczeń słów, niedopowiedzeń. Poetka nieraz ledwo dotyka przedmiotu refleksji, dlatego że jest to sfera bardzo delikatna, osobista, cenna dla osoby mówiącej i wyzwalająca w nas podobny sposób odczuwania. Wiersze przywracają nam pamięć, dramat i piękno doświadczeń, radość wyciszonej rozmowy poetyckiej.
Leszek Aleksander Moczulski
…mam wrażenie, że te wiersze są jak nikłe samotne światełko w ciemności, co pojawia się i znika w niej. Nieuchwytne. Świat tych wierszy jest czysty i szlachetny. Rządzi w nim racja serca i uczucia.
Aleksander Jochwed
