Antologie towarzyszą żydowskiej tradycji piśmienniczej od jej zarania. Można zaryzykować pogląd, że odkąd Żydzi zaczęli pisać, zaczęli układać swoje teksty w zbiory. […] Po Zagładzie doszło jeszcze jedno wyzwanie – zbierać, tłumaczyć i komentować, by większa część żydowskiej Atlantydy nie przepadła. Żeby czytały dzieci i wnuki.
Wydaje się, że wszystkie te cele przyświecały Belli Szwarcman-Czarnocie, kiedy układała swoją antologię. Jej przekłady żydowskiej prozy i poezji oraz towarzyszące im komentarze ukazywały się przez lata na łamach „Midrasza”. Już wcześniej tworzyły bibliotekę. Teraz, dla wygody, biblioteka jak Biblia staje się pojedynczym tomem. […]. Można ją czytać po kolei i na wyrywki, jak kto lubi. […] Mam dla was historię to żydowskie życiopisanie. Niech trwa i pączkuje.
Ze wstępu Piotra Pazińskiego
Pisząc, zapisując, utrwalamy i przekazujemy nie tylko nasze własne doświadczenia, ale i tych, którzy byli z nami i przed nami. Opowiadamy o tym, co zaświadcza nie tylko o życiu, ale też o trwaniu kultury, języka, tradycji.
Nie zatrzymujmy się jednak na przysłowiowych już „martwych Żydach”, bo przecież żyjemy. Był potop, ale Noe przeżył. I odrodziła się ludzkość – z Sema i z Jafeta. „Historia nie została zawieszona, toczy się dalej” – napisałam przed laty w tekście Skrzynia, czyli słowo. Daniel Mendelsohn, również komentując opowieść biblijną o Noem, powiedział: „To właśnie tych kilku ocalałych, jak na ironię, pomaga nam pojąć rozmiary zniszczenia. I, przeciwnie, trzeba zrozumieć, jak cenne jest życie tych, którzy zostali uratowani…”, którzy odtwarzają i tworzą po każdym kataklizmie naród i jego dokonania.
Z Wprowadzenia Belli Szwarcman-Czarnoty
