“Będziemy takimi staruszkami dziwaczkami, co zawsze wszędzie chodzą razem i trzymają się za rękę, żeby nie upaść. Będziemy jak taka tajemna sekta, która ma swój własny język, którego nikt nie może zrozumieć, do której nikt z zewnątrz nie może dołączyć. I wszyscy będą wiedzieć, że ta przyjaźń jest ponad wszystkim, ponad facetami, ponad dziećmi, ponad wnukami i ponad narkotykami…”
Wzruszający, ciepły, a zarazem zaprawiony nutką goryczy tekst o kobiecej przyjaźni. Anat Gov skonstruowała tutaj fabułę i akcję wokół spotkania Sophie, Lelli i Tircy jako 40-latek oraz tych samych bohaterek jako młodych kobiet. Wszystkie trzy przeglądają się w swoich młodych i starszych wersjach jak w lustrach, co jest katalizatorem zabawnych sytuacji. Realistyczna warstwa tekstu obejmuje ich spotkanie po latach, które organizuje Lelli, by przekazać pozostałym ważną wiadomość dotyczącą, jak sama mówi, życia lub śmierci. Skłócone ze sobą Lelli i Tirca są przekonane, że przyjaciółka chce im powiedzieć o śmiertelnej chorobie. Stopniowo, także poprzez retrospekcje, poznajemy dawne perypetie bohaterek, niebezpieczne przygody, źródła ich obecnego konfliktu. Pod koniec dowiadujemy się, jaki powód miała Lelli, żeby zaprosić Sophie i Tircy. Lelli nie może mieć dzieci, postanowiła adoptować małą wietnamską dziewczynkę, co stało się powodem samoistnego pojednania kobiet.
Najlepsze przyjaciółki wzruszają, śmieszą, mówią coś mądrego o nas samych, a zarazem są znakomitym materiałem dla aktorek. Sztuka cieszy się dużym powodzeniem w izraelskich teatrach. Jej prapremiera odbyła się na scenie Cameri w 1999 roku, a w 2013 powstała nowa wersja spektaklu.
