Noszę w sobie wyobrażenie miasta, w którym nikt się nie spieszy. Nikt nie garbi się w samolocie i nikt nie szarpie portfela. Nikt nie czuje się winny. Każdy ulepiony z gliny doskonałej, kelner, lekarka i artysta.
A gdyby to miało być zdjęcie, byłoby czarno-białe, byłoby stare i nowe. Jednocześnie. Byłoby gotowe, choć dopiero przeze mnie robione. Moje i nienależące do mnie. Jak przytulenie do człowieka, który wcale tego nie potrzebuje.
W aptece przy Wipplingerstraße 12, stoją drewniane pudełka, zabytkowe puszki, czcionki zwołane z innego czasu. Kokardki. Wstążki. Tasiemki. Papierki. Kolorowe upominki. Dekorowane pierniki. A przecież to tylko apteka.
W końcu jednak są święta, nawet akcjonistyczne ryzyka muszą iść spać.
Może w Perinetkeller też stawiają choinki?
Dość.
Przecież definiowanie gotowych miejsc jest zupełnie pozbawione sensu.
***
Ich trage das Bild einer Stadt in mir, in der niemand in Eile ist. Niemand krümmt sich im Flugzeug, und niemand rüttelt an seinem Geldbeutel. Niemand fühlt sich schuldig. Jeder ist aus perfektem Lehm gemacht, der Kellner, die Ärztin und der Künstler.
Und wenn es ein Foto wäre, dann wäre es schwarz-weiß, es wäre alt und neu. Zur gleichen Zeit. Es wäre fertig, wenn auch nur gerade von mir gemacht. Mein und nicht mein Eigentum. Wie eine Umarmung für eine Person, die sie überhaupt nicht braucht.
In der Apotheke in der Wipplingerstraße 12 stehen Holzkisten, antike Dosen, Schriften, die aus einer anderen Zeit stammen. Schleifchen. Bänder. Bändchen. Schnipsel. Bunte Geschenke. Dekorierte Lebkuchenmänner. Und schließlich ist es nur eine Apotheke.
Schließlich ist Weihnachten, da müssen auch die Risikoträger ins Bett gehen.
Vielleicht stellen sie im Perinetkeller auch Weihnachtsbäume auf?
Das reicht.
Es ist nämlich völlig sinnlos, fertige Orte zu definieren.
Anna Petelenz
