Polskie korzenie Izraela (wyd. II)
84,00 zł
Łukasz Tomasz Sroka (ur. 1979 r.) – profesor nauk humanistycznych w zakresie historii, przewodniczący Rady Dyscypliny Historia Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. W latach 2016–2019 dyrektor Instytutu Historii i Archiwistyki ówczesnego Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie oraz profesor wizytujący Lwowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki. Liczne staże i pobyty zagraniczne m.in.: Universität Wien, Levinsky College of Education w Tel Awiwie. Członek m.in.: Komisji Historii i Kultury Żydów Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W latach 2020-2023 członek Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk. Od 2022 roku przewodniczący Komitetu Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej w Krakowie, działającego w ramach Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.
Specjalizuje się w badaniach dotyczących historii i kultury Żydów w XIX i XX w., stosunków polsko-żydowskich, historii współczesnego Izraela, stosunków polsko-izraelskich, historii Galicji (zwłaszcza Lwowa i Krakowa), historii elit, wolnomularstwa i idei, a także źródłoznawstwa. Autor ponad stu prac naukowych w tym m.in. książek: Tel Awiw. Nowoczesne miasto starożytnego narodu, Przedmowa Rona Chuldaj, burmistrz Tel Awiwu, 2022; Człowiek sukcesu w państwie sukcesów. Biografia Marcela Goldmana, krakowianina w Tel Awiwie, Przedmowa Aleksander B. Skotnicki, Posłowie Leopold „Poldek” Wasserman, Kraków 2019 – książka ukazała się również w wersji anglojęzycznej: A Man of Success in the Land of Success. The Biography of Marcel Goldman, a Kracovian in Tel Aviv, Boston 2022; In the Light of Vienna. Jews in Lviv – between Tradition and Modernisation (1867–1914), Berlin-Bern-Bruxelles-New York-Oxford-Warszawa-Wien 2018; współautor: Polskie korzenie Izraela. Wprowadzenie do tematu. Wybór źródeł, Kraków-Budapeszt 2015, [wspólnie z Mateuszem Sroką], wydanie drugie, zmienione i poszerzone: Kraków-Budapeszt-Syrakuzy 2021; Demokracja izraelska, z Przedmową Szewacha Weissa, [wspólnie z: Krzysztof Chaczko, Artur Skorek], Warszawa 2018.
Mateusz Sroka (ur. 1986 r.) – politolog, dziennikarz. Specjalizuje się w badaniach ustroju politycznego, kultury i biznesu izraelskiego. Ponad rok mieszkał w jednym z kibuców położonych na pustyni Negew. Zdobywał doświadczenie, prowadząc badania w izraelskich placówkach nauki i kultury. Aktualnie pracuje dla międzynarodowych instytucji finansowych, wykorzystując przy tym biegłą znajomość kilku języków obcych w tym hebrajskiego.
Jest to obszerne studium powstałe na bazie rozległych badań przeprowadzonych przez dwóch uznanych ekspertów, dotyczące kluczowego aspektu historii syjonizmu i powstania Państwa Izraela. Opiera się nie tylko na gruntownej i obszernej znajomości materiału wtórnego, w tym wielu pamiętników i prasy polsko-żydowskiej w Izraelu, ale także na materiałach pierwotnych, pozyskanych z wielu archiwów. Autorzy wykonali kwerendy w licznych placówkach na terenie Polski, Izraela, Ukrainy i Austrii. Kolejną ważną cechą książki jest szerokie wykorzystanie źródeł literackich, przede wszystkim poezji, które nadają tej historycznej analizie istotny dodatkowy wymiar.
Książka, napisana w bardzo przystępnym stylu, jest lekturą niezbędną dla wszystkich zainteresowanych współczesną historią Żydów, stosunkami polsko-izraelskimi i polsko-żydowskimi.
Z recenzji prof. Antony’ego Polonsky’ego
Monografia jest cennym wkładem naukowym w rozwój badań historycznych nad relacjami polsko-izraelskimi. W pierwszym rzędzie wzbudza uznanie rozległa geograficznie kwerenda archiwalna. Autorzy dotarli do mało znanych lub wręcz nieznanych dokumentów spoczywających w archiwach izraelskich oraz lwowskich. Nie zapomnieli także o wydawnictwach źródłowych oraz o szerokiej literaturze naukowej przedmiotu, która jest integralnym budulcem książki.
Obok wykorzystania tradycyjnych źródeł historycznych, autorzy podjęli dość niekonwencjonalną próbę heurezy historycznej dzieł literatury pięknej, w tym liryki. Wspomniany zabieg badawczy bywa najczęściej stosowany przez historyków kultury staropolskiej. Powyższy trop badawczy jest zrozumiały w kontekście zadań antropologicznej szkoły historycznej, której reprezentantami są nasi autorzy.
Podmiotami dziejów tej narracji są przede wszystkim zwykli, ale i zarazem niezwykli ludzie, migranci i osadnicy o często tragicznych życiorysach. W książce mniej się pisze o politykach czy elitach, a więcej o pozostałych grupach społecznych i jej poszczególnych jednostkach. Ten motyw badawczy jest największą siłą narracji książki, bowiem biblioteki przepełnione są historiografią polityczną, a odczuwalny jest niedosyt dzieł z historii społecznej kontaktów polsko-izraelskich czy żydowskich.
Z recenzji prof. Janusza Fałowskiego
